Rob van den Braak

Is print dood? Volgens de mooie reportage van de VPRO Gids niet!

In een zesdelige serie presenteert de VPRO Gids deze zomer succesvolle tijdschrifttitels van over de hele wereld. “Er zijn mooie voorbeelden van titels die overeind blijven in tijden van kelderende oplages, terugkrabbelende adverteerders, opzeggende lezers en uitgeklede redacties.” De succestitels die zij presenteren zijn ANBW’s Kampioen, Reportagen uit Zwitserland, Het Franse Le Canard Enchaine, The Hollywood Reporter uit de VS (zie foto) en uit Duitsland Arte Magazin. Over Kampioen schrijven zij bijvoorbeeld dat het publiekstijdschrift steeds vaker en langer gelezen wordt, met een oplage van 3,6 miljoen per maand, een bereik van 5,4 miljoen lezers en twee verschillende edities tot en boven 50 jaar. Het laatste artikel over het tijdschrift Dazed & Confused volgt nog.

Meer lezen? Klik hier.

Na een leven lang Apple heb ik nu een Android smartphone in huis gehaald. Mijn omgeving reageert verbaasd. Ik ben van mijn geloof af gevallen. Waarom? Omdat ik zie dat Apple innovatief achter loopt en dat heb ik al eens eerder meegemaakt.

Dan gaat plotseling de iPhone kapot, defecte wifi chip die het hele functioneren van de Phone om zeep helpt. Op zich is een nieuwe snel besteld, maar dan krijg ik dus hetzelfde als ik de afgelopen twee jaar heb gehad en dat terwijl de wereld om me heen snel verandert met de opkomst van on Google Chromecast en Android Wear. Misschien toch tijd om de Apple wereld in te ruilen voor die van Google?

Ik heb het gedaan en het is mij alles meegevallen, de overstap van een iPhone naar Sony Xperia is niet zo ingewikkeld. Kost je natuurlijk altijd wat tijd maar hij is nu volledig geïntegreerd in mijn Apple infrastructuur. De voordelen worden steeds duidelijker. Adressenbestanden synchroniseren beter. Hij is sneller, Wifi functioneert eindelijk zoals het moet, netwerken worden beter onthouden en de interactie met mijn TV is super. Mijn handen staan nog verkeerd dat wel. Eigenlijk is het IOS net even mooier en intuïtiever, maar dat is een kwestie van smaak. Ik ben een tevreden afvallige geworden en ga nu de stap maken naar het grote aantal wearables dat op de markt is en komt.

Het is niet de eerste keer dat ik dit meemaak met Apple. Een man maakt echt het verschil al beweren de echte fans dat het nu niet het geval is. Mijn eerste Mac kocht ik in 1978, nog eentje zonder harde schijf. Het duurde tot 1993 en toen stapte ik over naar Windows. De innovatie was na het ontslag van Steve Jobs in 1985 totaal uit het bedrijf verdwenen en Apple stevende af op een bankroet. Pas toen Jobs in 1997 weer terugkwam begon direct de innovatiestroom weer op gang te komen.

Nu haast drie jaar na de dood van Jobs gebeurt hetzelfde, in twee jaar tijd is Apple aan alle kanten ingehaald door bedrijven die voort ontwikkelen op de uitvinding van de iPhone en de iPad, Macbook air en Apple tv.

Sinds 2011 is er uit Cupertino geen enkele innovatie gekomen. De hardware wordt ontwikkeld door de groten uit Korea en Japan en de software innovatie komt van Google. Elk nieuw product van Apple is een voortborduren op het bestaande concept en wordt voor een veel te hoge prijs in de markt gezet. Dit soort uitmelken is in het algemeen geen lang leven beschoren.

Wie kan Apple redden? Dat zou alleen maar iemand kunnen zijn die de ruimte krijgt innovaties door te zetten zoals Jobs dat deed. Met een grote mate van eigenzinnigheid. Ik denk dat die nieuwe dingen waar we nog geen idee van hebben nog steeds ontwikkeld worden in de Apple labs. Die creatieve groep van ingenieurs uit de Jobs school zijn niet weg. Het ontbreekt er echter aan lef en visie. Met een raad van bestuur die elkaar en zichzelf gijzelt en de aandeelhouder belangrijker vindt dan de klant. Ik hoop van harte dat het veranderd. Dat Think Different snel terug komt.

One more thing is er niet meer helaas; ook niet aan het eind van dit stukje.

Marco den Engelsman

Reclame bureau Wubbe in Delft maakte een mooie campagne voor verse vis.

Het opvallende internetinitiatief versvandevisser.nl verdient zeker de aandacht. Wat met deze mailing prima lukt.

De klant geeft online zijn bestelling door en vanaf vrijdagmiddag staat de vis klaar op de boot of op één van de andere afhaaladressen. Zo koopt men geen vis die de hele wereld is overgevlogen. Maar échte vis. Met de smaak van de zee. VersvandeVisser.nl is tot stand gekomen met behulp van het Ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie en het Europees Visserijfonds

De op een supermodel lijkende dame bij de deur herkende mij direct en ontving me met een glimlach die me direct op mijn gemak stelde. Ze bracht me snel en elegant naar de creative designer die mijn probleem op ging lossen. Als voorbereiding op de via het web gemaakte afspraak, had hij zich al een voorstelling gemaakt van wie ik was en wat mijn bedrijf deed. Onder het genot van een door een barista gemaakt kopje koffie legde hij mij uit hoe hij mijn probleem had opgelost. Op de Microsoft Surface tafel voor ons verschenen voorbeelden van hoe mijn belangrijkste concurrenten zich presenteerden. Die voorbeelden veranderden langzaam in wat mijn nieuwe visitekaartje zou worden. Het ontwerp sloot perfect aan bij wat de boodschap van mij en mijn bedrijf is. En gedrukt op een bijzondere papiersoort met een verdiept beeld van ons logo, wist ik dat dit het visitekaartje was dat ik wilde, nee moest, hebben. De 934 euro die de honderd visitekaartjes gingen kosten zouden een goede investering zijn in een stukje perfect ontworpen en met vakmanschap gemaakt drukwerk, dat mij zou onderscheiden van anderen en me een goed gevoel zouden geven, elke keer als ik er een aan een relatie zou geven.
Toen ik wakker schrok uit deze prettige droom realiseerde ik me dat dit de toekomst van drukwerk is, een luxe product, waarbij geld een ondergeschikte rol speelt en gevoel in de hoofdrol, net als bij het kopen van andere luxeproducten zoals sieraden, lekkernijen en kleren. Drukkers die deze omschakeling niet maken zullen de boot missen en gedoemd worden om voor lage prijzen, hoge volumes te produceren voor creatieve communicatiemakers die dat wel hebben gedaan. Vergelijk het maar met de warme bakker waar zaterdags de mensen in de rij staan om een bijzonder brood of gebak te kopen terwijl je dat voor een lagere prijs ook in de supermarkt kunt kopen.

De Berliner Morgenpost kwam met deze advertentie op de voorpagina. De namen van alle Duitse spelers spellen het woord “Weltmeister”.

(met dank aan Jos de Jong via Twitter)

De ene hoofdredacteur zweert bij papier en de ander werft zelf telefonisch lezers voor de iPad-versie , zo blijkt uit een dubbel-interview met Philippe Remarque (Volkskrant) en Peter Vandermeersch (NRC) in De Tijd. Over het bod van De Persgroep op Mecom zegt Van­der­meersch: “De media, dat zijn wij, maar voor­al ook Goog­le en Fa­cebook. Als je de markt zo de­fi­ni­eert, heeft Van Thil­lo maar een frac­tie in han­den. Als hij wil in­ves­te­ren van­uit een lief­de voor het kran­ten­vak, moe­ten we niet staan roe­pen dat het ge­vaar­lijk is. Ik vind het juist fijn te zien dat er nog mensen in kran­ten ge­lo­ven.”

De NRC-hoofdredacteur laat geen gelegenheid onbenut om de digitale versie van zijn krant te promoten: ‘We ver­die­nen er ge­woon meer op. We heb­ben geen eigen druk­ke­rij. Dus als we mor­gen alles di­gi­taal kun­nen doen, waar­om niet? Veel le­zers zwe­ren nog bij die ge­druk­te krant, maar laat ons er niet kramp­ach­tig aan vast­hou­den. Ik zit niet in dit vak om wit pa­pier zwart te maken. Ik ben hier om aan jour­na­lis­tiek te doen. Weet je dat ik geen pa­pie­ren abon­ne­ment meer heb op de krant? Som­mi­gen zijn daar­door ge­schokt, maar waar­om zou ik die hoop pa­pier thuis ver­gro­ten? Ik heb tien­tal­len abon­ne­men­ten op mijn iPad. Dat is perfect.’ Remarque daarentegen gelooft niet dat de papieren krant over vijf jaar verdwenen is: ‘Ze zeg­gen dat al sinds 1995. Het is onzin. De lees­er­va­ring – dat weet Peter he­laas niet meer – is su­pe­ri­eur op pa­pier. Die krant in huis geeft een fy­sie­ke band. Al besef ik dat dat voor de jongere ge­ne­ra­tie anders ligt.’  Van­der­meersch: ‘Ik voor­spel: de pa­pie­ren krant wordt een luxe­pro­duct, waar­voor je meer zal be­ta­len. Voor 420 euro per jaar in plaats van 370 willen we hem wel aan huis komen le­ve­ren, zelfs tot in Noord­oost-Gro­nin­gen’, aldus het interview bij De Tijd.

(bron: Villamedia)